A Thousand Blows review, or how to make a very good "progressive" series. / Recenzja A Thousand Blows, czyli jak zrobić bardzo dobry "postępowy" serial.

At the end of February this year, a new series by Steven Knight (creator of Peaky Blinders) appeared on D+, starring Stephen Graham. The latter has been popular recently due to another mini-series called Adolescence. From time to time I mention actors who can punch each other in the face in a believable way. Even if Stephen only simulates punches and does not exchange even simple blows with his opponents (a reference to the fact that in old action movies, e.g. Rocky, several punches were not simulated and more than once the shooting had to be stopped for several days because the other one had a black eye... But what a great scene it turned out to be!), his bleary expression fits such a character perfectly. Something like Frank Grillo, the late Ray Stevenson, or the shaved Jan Frycz from the series Blinded by the Lights - you look at them and see that these are faces resembling bandits, closer to murderers than petty thieves.

The script of the new Hulu series is based on 3 pillars. The plot of thieves, brothers who came to London in search of a new life and siblings earning money from boxing and underground fights. They all connect with each other and influence each other. From the information I found on the web, it turns out that every important character or place in this series was inspired by history. A boxer from Jamaica really appeared in London, the Elephant gang actually operated at that time, just like the Goodson brothers. They are not literally the same, their stories also differ from the originals, but such people actually were in London at that time. Something like Ragnar's brother, Rolo from Vikings - there was actually a prince of such origin who accepted a new faith. Apart from that, they had many differences.

The series is set in London's East End in the 1880s. Much like today, it's a time of great change. Although an electric vacuum cleaner is still a technology from outer space, recently the residents of the London district can read about such attractions as... A light bulb! A telephone! It may not seem like a big deal to us, but the world back then was a completely different place than it is today. Hospitals were different from today, I won't even mention medicine, because general anesthesia had been discovered almost 35 years earlier (and despite this, the principle was still followed: "If it hurts, it's good, because the body is healing." A little earlier, a law was introduced stating that women and children under 10 could NOT work in mines. The end of the old world collides with the brilliance of the new. Hehe, "brilliance", big words for a microscopic crack through which the light shines illuminating the "Dark and Dirty Ages". Society is also divided into two worlds - people who earn more money working in services and new professions, and those who do the same, but in the old world and for less money. Some people don't like the others, others are disgusted by the third, and the third robs the first.

What is a threat to some is an opportunity to others. This principle is followed by opportunists, the rich and the poor, i.e. immigrants. Such as Hezekiah Moscow, one of the main characters of this show. He came to London with his brother in order to find happiness in life, i.e. money. At first, he dreams of becoming a tamer of lions and other wild animals. Unfortunately, no one sees him as a serious person. What's more, he encounters terrible racism. I liked him, in fact I consider this plot to be one of the best I've seen in films and series in a long time. Not to mention ever. I assess his acting skills in a similar way. I won't pretend, at first I found his facial expression funny. A typical reaction in some situations. However, I decided that since he passed the audition, he must have proven himself. Towards the end of the series, I was still amused by his facial expressions, but I noticed throughout the series that Malachi Kirby is a good actor. Moscow doesn't have a stick up his ass and knows that life isn't fair and everyone has to "do their own thing" at first. He also knows that he's a minority, so he lets the small insults go unpunished. It's a different story when someone openly spits on him. I like how Moscow's reaction and the embarrassment of the English were shown. It came out very naturally, especially in the context of the rest of his character. The Jamaican is a calm person and aggression, apart from self-defense or fighting in the ring, is alien to him. He is generally quite relaxed, which can be seen in some scenes. For example, the banquet at a wealthy influential man's in the second half of the series. The storyline with the Asian actor was equally authentic. In order not to spoil it, I will limit myself to saying that he showed compassion very well.

The role of one of the leaders of the Forty Elephants gang was played by the young actress Erin Doherty. Despite her little experience, she played it convincingly. She has a tough character, she can be direct or silent when the situation requires it. She has to act this way because of the enemies operating inside the formation she leads, as well as outside it. She can also lie, but that's no surprise - we see it from the first episode. The proverbial citizen of England - she will promise everyone the same thing, but she will only fulfill it when she gains some benefits from it. She is also a genuine leader who acts and thinks constantly. And then he plans another robbery, thinks about an alibi, tries to position himself in the most advantageous position. The gang primarily deals with theft - both small (taking wallets) and larger (valuable items from stores and other places). Sometimes they also do other jobs, such as prostitution, but theft is the main source of income.

Returning to Graham, this actor is ideally suited to roles from decades ago. Without indicating a specific era. I don't know why, when I recall his creations from The Irishman, Gang of the New York, Boardwalk Empire, Pirates of the Caribbean, Peaky Blinders, old clothes "fall" on him in a natural way. It's the same in the case of aggressive scenes - the face and facial expressions do the job. He fits a person with a hot-headed nature and a tendency to aggressive behavior. Here we come to his next asset - very good acting skills. I haven't seen Adolescence yet (apart from fragments), but not only there he showed that he finds himself in other types of roles. Both in Boardwalk Empire and A Thousand Blows, he showed himself from different sides. Someone who tries to fight his problems to do good. A sensitive bastard who will break your nose on one hand, but on the other, will behave in an empathetic way. A man who is ashamed of his flaws, which is visible in individual shots, but is unable to break away from them. In each case, he plays terribly authentically. We feel how emotions are tossing him from the inside and only a miracle keeps them in check. We see on his face how the pressure is gone and he regains consciousness. We see it in the few scenes in which he briefly reveals his soft underbelly and talks about emotions or talks to children. A damn good actor.

As for the supporting actors, some of them played so well that I genuinely regretted their small roles. Most of them simply fulfilled their mission. Well, except for Graham's brother, whose role immediately reminded me of a lover of women's feet in a Game of Thrones spin-off. Both characters are there to count money, take care of things that "serious players" don't have time for, i.e. all the work that requires too much time, planning and action. "Molasses" simply emanates such an aura from the very first scene. You can see it in his facial expressions, economical movements and speech. Although he chooses his words wisely, he is also able to explain complex plans simply and easily. One of the better led roles of this type that I have seen. The remaining actors and actresses, although most of them played above average / did well in the roles assigned to them, none of them rose above this 4. They simply did what they had to according to the script.

The set design looks rather standard. I mean, due to my ignorance on the subject, it's hard for me to say anything more. It looks believable, like in other films / series with a similar theme. We see omnipresent dirt, poor characters wearing old, patched rags, and slightly richer ones dress like elegant people to distinguish themselves from them. The music is also rather standard - the mood fits the EP. Apart from the intro by Federico Jusida, no song stuck in my mind. The introduction is so good that we didn't turn it off even once.

I once heard that this series was going to end after season 1. How surprised I was when in the last episode new plots started to appear, and the creators began to strongly suggest that this was not the end of this story. A Thousand Blows didn't blow me away, but my partner and I spent time in a really pleasant way. Who is it addressed to? To boxing fans (I forgot to mention it, but as the title suggests, it is a story largely about boxing), as well as simply a good show. I rate this series -8/10.

Pod koniec lutego tego roku, na D+ pojawił się nowy serial autorstwa Stevena Knighta (twórca Peaky Blinders), w którym wystąpił Stephen Graham. Ten drugi jest ostatnio popularny z uwagi na inny mini-serial pt. Adolescence. Od czasu do czasu wspominam o aktorach, którzy umieją się bić po twarzach w wiarygodny sposób. Nawet jeśli Stephen jedynie symuluje ciosy i nie wymienia się z przeciwnikami nawet prostymi uderzeniami (nawiązanie do tego, że w starych filmach akcji, np. Rockym, kilka ciosów nie było symulowanych i nie raz trzeba było przerywać zdjęcia na kilka dni, bo ten drugi miał podbite oko... Ale za to jaka świetna scena wyszła!), to jego kaprawy wyraz twarzy perfekcyjnie pasuje do takiej postaci. Coś jak Frank Grillo, ś.p Ray Stevenson, czy zgolony na łyso Jan Frycz z serialu Ślepnąć od Świateł - patrzysz na nich i widzisz, że to są mordy przypominające bandziorów, którym bliżej do morderców niż drobnych złodziei.

Scenariusz nowego serialu Hulu, opiera się na 3 filarach. Wątku złodziejek, braci którzy przybyli do Londynu w poszukiwaniu nowego życia i rodzeństwie zarabiającym na boksie oraz podziemnych walkach. Wszystkie łączą się ze sobą i wzajemnie na siebie oddziałują. Z informacji, do których dotarłem w sieci, wynika że każda ważna postać lub miejsce w tym serialu, zostały zainspirowane przez historię. W Londynie naprawdę pojawił się bokser z Jamajki, gang Słonic faktycznie działał w tym czasie, tak jak bracia Goodson. Nie są dosłownie tacy sami, ich historie również różnią się od pierwowzorów, ale tacy ludzie faktycznie znajdywali się w Londynie w tamtych czasach. Coś jak brat Ragnara, Rolo z Vikings - faktycznie był książę o takim pochodzeniu, który przyjął nową wiarę. Poza tym wiele ich różniło.

Akcja serialu rozgrywa się w londyńskim East Endzie w latach 80. XIX wieku. Podobnie jak dzisiaj, jest to okres wielkich zmian. Choć odkurzacz elektryczny to ciągle technologia z kosmosu, to od niedawna mieszkańcy Londyńskiej dzielnicy mogą poczytać o takich atrakcjach, jak... Żarówka! Telefon! Może dla nas to nic wielkiego, ale świat wtedy był zupełnie innym miejscem niż obecnie. Szpitale różniły się od dzisiejszych, o medycynie nawet nie wspominam, bo prawie 35 lat wcześniej odkryto znieczulenie ogólne (a mimo to ciągle wyznawano zasadę: "Skoro boli, to dobrze, bo organizm leczy się." Nieco wcześniej wprowadzono prawo, stanowiące że kobiety i dzieci poniżej 10 roku życia NIE MOGĄ pracować w kopalniach. Końcówka starego świata zderza się z blaskiem nowego. Hehe, "blask", wielkie słowa jak na mikroskopijną szparę, przez które wpada światło oświetlające "Ciemne i brudne wieki". Społeczeństwo też dzieli się na dwa światy - ludzi zarabiających więcej pieniędzy działając w usługach i nowych zawodach oraz tych, którzy robią to samo, ale w starym świecie i za mniejsze pieniądze. Jedni nie lubię drugich, drudzy brzydzą się trzecimi, a trzeci okradają tych pierwszych.

To co dla jednych jest zagrożeniem, dla innych jest szansą. Tą zasadą kierują się oportuniści, bogacze oraz ludzie biedni, czyli np. imigranci. Tacy jak Hezekiah Moscow, jeden z głównych bohaterów tego show. Przybył do Londynu wraz ze swoim bratem w celu odnalezienia szczęścia w życiu, czyli pieniędzy. Początkowo marzy o tym, by zostać poskramiaczem lwów i innych dzikich zwierząt. Niestety nikt go nie postrzega jako poważnego człowieka. Co więcej, zderza się z okropnym rasizmem. Polubiłem go, wręcz uważam ten wątek za jeden z najlepszych, jakie widziałem w filmach i serialach od dawna. By nie powiedzieć że kiedykolwiek. Podobnie oceniam jego zdolności aktorskie. Nie będę udawał, początkowo śmieszył mnie jego wyraz twarzy. Typowy odruch w niektórych sytuacjach. Uznałem jednak, że skoro przeszedł casting, to musiał czymś się wykazać. Pod koniec serialu nadal śmieszyła mnie jego mimika, ale zauważyłem na przestrzeni serialu, że Malachi Kirby to dobry aktor. Moscow nie ma kija w tyłku i wie, że życie nie jest sprawiedliwe i każdy musi "zrobić swoje" na początku. Wie też, że stanowi mniejszość, więc drobne wyzwiska puszcza płazem. Co innego w przypadku jawnego plucia na jego osobę. Podoba mi się to, jak pokazano reakcję Moscowa i zawstydzenie Anglików. Wyszło to bardzo naturalnie, zwłaszcza w kontekście reszty jego charakteru. Jamajczyk jest osobą o spokojnym uosobieniu i agresja poza samoobroną lub walką w ringu, jest mu obca. Generalnie jest dość wyluzowany, co widać w niektórych scenach. Np. bankiet u jednego wpływowego bogacza w drugiej połowie serialu. Równie autentycznie wyszedł wątek z Azjatyckim aktorem. Żeby nie spoilerować, ograniczę się do tego, że bardzo dobrze pokazał współczucie.

W rolę jednej z liderek gangu The Forty Elephants, wcieliła się młoda aktorka Erin Doherty. Mimo niewielkiego doświadczenia, zagrała w przekonywujący sposób. Ma twardy charakter, potrafi być bezpośrednia lub milcząca, gdy tego wymaga sytuacja. Musi tak działać z uwagi na wrogów działających wewnątrz prowadzonej przez nią formacji, jak i poza nią. Potrafi też kłamać, ale to akurat nic dziwnego - widzimy to od pierwszego odcinka. Przysłowiowy obywatel Anglii - każdemu obieca to samo, ale spełni to tylko, kiedy uzyska z tego jakieś korzyści. Jest też autentyczną liderką, która działa i myśli bez przerwy. A to planuje kolejny rabunek, myśli nad alibi, stara się ustawić w najkorzystniejszej dla siebie pozycji. Gang zajmuje się przede wszystkim kradzieżą - zarówno tą małą (zabieranie portfeli), jak i większą (cenne przedmioty ze sklepów i nie tylko). Czasem trudnią się też innymi pracami, np. prostytucją, ale złodziejstwo stanowi główne źródło zarobku.

Wracając do Grahama, ten aktor idealnie nadaje się do ról sprzed dekad. Bez wskazania na konkretną epokę. Nie wiem czemu, gdy przypominam sobie jego kreacje z The Irishman, Gang of the New York, Boardwalk Empire, Pirates of the Caribean, Peaky Blinders, to stara odzież "układa" się na nim w naturalny sposób. Tak samo jest w przypadku agresywnych scen - twarz i mimika robią robotę. Pasuje do osoby o porywczej naturze i tendencji do agresywnych zachowań. Tutaj dochodzimy do jego kolejnego atutu - bardzo dobrych umiejętności aktorskich. Nie widziałem jeszcze Adolescence (poza fragmentami), ale nie tylko tam pokazał, że odnajduje się też w innych typach ról. Zarówno w Boardwalk Empire, jak i A Thousand Blows, pokazał siebie z różnych stron. Kogoś kto stara się walczyć ze swoimi problemami, by czynić dobro. Czułego drania, który z jednej strony rozwali nos, ale z drugiej, zachowa się w empatyczny sposób. Człowieka który wstydzi się swoich wad, co widać w pojedynczych ujęciach, ale nie jest w stanie z nimi zerwać. W każdym przypadku gra cholernie autentycznie. Czujemy jak emocje miotają nim od środka i tylko cud utrzymuje je w ryzach. Widzimy po jego twarzy, jak schodzi z niej ciśnienie i odzyskuje świadomość. Widzimy to po nielicznych scenach, w których na krótką chwilę odsłania swoje miękkie podbrzusze i mówi o emocjach lub rozmawia z dziećmi. Cholernie dobry aktor.

Jeśli chodzi o aktorów pobocznych, to niektórzy zagrali tak dobrze, że autentycznie żałowałem ich małych ról. Większość z nich po prostu spełniła swoje zdanie. No poza bratem Grahama, którego rola momentalnie skojarzyła mi się z miłośnikiem żeńskich stóp w spin-offie Gry o Tron. Obaj bohaterowie są od liczenia pieniędzy, pilnowania rzeczy na które "poważni gracze" nie mają czasu, czyli wszystkich prac, które wymagają zbyt wiele czasu, planowania i działania. "Melasa" już od pierwszej sceny wręcz emanuje taką aurą. Widać to po jego mimice, oszczędnych ruchach, czy mowie. Mimo, że rozsądnie dobiera słowa, to potrafi też prosto i łatwo wyjaśnić złożone plany. Jedna z lepiej poprowadzonych ról tego typu, jakie widziałem. Pozostali aktorzy i aktorki choć w większości zagrali ponadprzeciętnie / nieźle sprawili się w powierzonych im rolach, to żaden / żadna z nich nie wybili się ponad tę 4. Po prostu zrobili to, co musieli wedle scenariusza.

Scenografia prezentuje się raczej standardowo. W sensie, z uwagi na moją niewiedzę w tym temacie, trudno mi powiedzieć coś więcej. Wygląda wiarygodnie, jak w innych filmach / serialach o podobnej tematyce. Widzimy wszechobecny brud, biedne postacie noszące stare, połatane łachmany, a nieco bogatsze ubierają się jak eleganciki, by się od nich odróżnić. Muzycznie też jest raczej standardowo - nastrój pasuje do epki. Poza intro autorstwa Federico Jusida, żaden utwór nie zapadł mi w pamięci. Wprowadzenie jest tak dobre, że ani razu go nie wyłączyliśmy.

Kiedyś słyszałem, że ten serial ma się zakończyć na 1 sezonie. Jakżem się zdziwił, gdy w ostatnim odcinku zaczęły dochodzić nowe wątki, a twórcy zaczęli mocno sugerować, że to nie jest koniec tej opowieści. A Thousand Blows nie powaliło mnie, ale wraz z moją partnerką spędziliśmy czas w naprawdę przyjemny sposób. Do kogo go kieruję? Do miłośników boksu (zapomniałem o tym wspomnieć, ale jak sugeruje sam tytuł, to opowieść w dużej mierze o boksie), jak i po prostu dobrego show. Oceniam ten serial na -8/10.