The Handmaid's Tale - series summary and review of the final season. / Opowieść Podręcznej - podsumowanie serialu i recenzja ostatniego sezonu.

[Intro & Summary of previous seasons]
We have a saying in Poland: "You recognize a man not by how he starts, but by how he ends." And the new season of The Handmaid's Tale, ends the story in a really solid way. Something happens in every episode. Asia and I started speculating again, what will happen in the next one, how the story will develop, what June will do, how others will react to it... The previous season was so embarrassingly weak that even my partner started complaining about "nonsense" such as directing, editing, script. She knows that these are important things, but usually she doesn't pay attention to them. Our reaction to most episodes of season 5 and slightly less of season 4 was laughter or embarrassment. It could literally (I'm talking about S5) be shortened by half, if not more, and it would only gain from it. Like a dinner, where you have a small cutlet / chicken fillet, but a large portion of rice after a day of hard work. You will feel unsatisfied, even as a woman. Or an anime episode - instead of getting 5 minutes of solid action, we get a plot stretched over an episode or two... Oh wait, One Piece fans have had this every week for over a decade. Back to the series...

What's worse, what was left wasn't of the highest quality either. I know that sometimes the level of a season is a bit lower. It happens for various reasons. If it's a matter of one unsuccessful season - okay, fine, at most I'll come back to it the least often. If it's average, I'll simply skip the episodes I think are worth skipping. Additionally, it wasn't a drop by 1 or 2 rungs, it was a complete failure. Just like the finale of Game of Thrones compared to previous seasons. If we were to examine the series from A to Z, the vast majority of them would have smaller or bigger problems or we would notice how little time was spent on coming up with the script. The same goes for games, films, books, art in general. If we like the setting, we turn a blind eye to it. If not, it's more visible. It's normal for us, people.

Previous seasons were criticized for various things. In my opinion, some of the criticism results from ignorance. Some threads are understood only years later. Others were poorly presented, like in the Polish film entitled Suicide Room, although for me and many people they were understandable. For example, the film brilliantly shows internet addiction and its consequences. My partner noticed before me that although June has her problems, she is able to rise to the occasion. She's also fucking selfish and extremely caring at the same time. I know a few women like that, both in reality and in pop culture. It's just that creators are often inconsistent. Well, I'm not surprised. Despite her positive traits, June can be fucking repulsive, she even pushes people away from herself. She does it for their own good, because she knows perfectly well that she can be a terrible bitch. When I was catching up on season 1 (I fell asleep after work, and Asia got so involved that she watched almost the whole night, episode after episode) and Asia was explaining to me what the rules are in this world, who is who to whom, etc. Asia showed that June was already like that before the catastrophe, and the war and difficult conditions only intensified it. Many Internet users didn't notice it. However, some of their criticism was right, because June has the plot armor typical of protagonists. Handmaids with her approach to life were sent to a labor camp, a brothel, or lost an eye after one or more actions. There are few writers who can direct a script in such a way as to avoid this. Even George R. R. Martin cannot do it 100%. I am glad that the creators did not abandon June's difficult character. Many creators abandon this, because egoistic heroes who strongly insist on their own are often criticized.

Taking advantage of the opportunity, thanks to the research for the book I'm writing, I understood why some people disagreed with my opinion on the religion prevailing in Gilead. The comments concerned the fact that it contradicts the principles of the Catholic Church's interpretation. I haven't changed my mind, but I think it should be clarified a bit. I don't think that Catholics per se would be capable of this, but radicals are. Another thing is that the Church has also made its mistakes and distortions. Just like some radicalized believers. Especially since some radicals know that such slogans are often a convenient lie aimed at grabbing society by the mouth for their own needs. Using people's naivety and fear to introduce changes is nothing unusual in our reality either. Especially since people always choose the quickest and most effective solution if the problem pisses everyone off. Regardless of the cost. People can then become so desperate that even the greatest radicals (if they present a relatively effective solution to the problem or a partial solution) gain nationwide support.

Especially in a multipolar world during chaos. The influence of great powers on smaller ones through propaganda is not as strong. The media also functions differently, so it is easier to pacify protesters. After a few failed uprisings, shooting leaders, brutal pacification of a few random people, most citizens will be submissive. This has nothing to do with religion except using it as a tool. Some people will be lured with its help, some with manipulation / mild coercion, and the rest with violence. Most will fall into its traps, like animals to a simple trap. In times of chaos, people are drawn to permanent institutions, such as the Church or the State. Some issues are exaggerated, such as the topic of rape. I mean the fact of reading the Holy Scripture during sex. A Polish "publicist" with the pseudonym Roman Warszawski rightly noted that even Orthodox Jews do not have sex this way (by the way, sex in a sheet is supposedly a myth, in the sense of its universality). And since I'm a man, I have to agree. Even if I had the most beautiful woman in the world who agreed to it, I wouldn't be able to have fun with her under such circumstances. It kills all eroticism and emotion. Yes, it's a bit of an exaggeration, but some scenes and plots in cultural works have to be like that because they serve a specific purpose. In this case, it was probably about showing terror.

Seasons 1 and 2 were great. They perfectly showed a fascist state run by rich and influential men who wipe their mouths with religious values. The next 2 seasons (3 and 4) had better and worse episodes. Nevertheless, even at its worst, it was just "a nice filler during dinner". Season 5, as I said, was a complete disaster in absolutely every way. It would have been much better if they had thrown it in the trash, shortened it by 60, maybe even 70% and added it as part of the first half of season 6.

[Review]
Season 6 is the final stage of the war that June declared on Gilead a few seasons ago. As I said, it's an effective and polished finale. In contrast to seasons 4 and 5, each episode was at a sufficiently high level, and there was as much dragging as needed. For the events to resonate appropriately, for viewers to become familiar with them. Episodes 1-8 are filled with action and important scenes from A to Z. In my review of Reacher season 3, I mentioned that episode 1 ended at the perfect moment. It's the same here, and the subsequent episodes end only a little weaker. S6 is not perfect and has some flaws, mainly in the penultimate and last episode, but I can overlook them.

The last episode is primarily focused on the protagonist and summarizing her journey. In fact, the entire season is about this, but the last episode has a special, symbolic meaning. Each of June's companions in misery got a moment for themselves. Some finally fulfilled their dreams, others have a rather positive future ahead of them, and those living in terror found solace. The creators of the series did not lie when they said that the finale would be a certain "return to the roots". You can feel it from the first seconds and they managed to maintain this impression until the very end. I asked Asia a few times (sometimes intentionally to check how she remembered the beginning of the story, sometimes out of actual ignorance on my part) what a given place or scene referred to, or "who is this girl" / "is that the one who...?" I remember how we started watching it after finishing a movie on Netflix. I fell asleep after a few minutes, and she watched most of the season in one go. Even though she worked hard all week, getting up even earlier than me. That's how good and engaging the first season is. As I said, I felt the same mood as at the beginning, only a little differently. Do you remember situations when the victim confronts the trauma, but no longer feels regret (or at most smolders)? That's more or less how I perceived June in this episode.

The quality of this season is also visible in the key scenes. Sure, there are parts where you can see the smaller budget, but there's not much of it. Besides, it's normal, after years we forget about these scenes, but we remember the general tone and key scenes. In the review of the first 3 seasons I said that it was the first series for women with a big budget. You could say that it was a blockbuster series. You can see it in the high quality of the choreography, actresses, special effects, high quality of the photos. I'll stop at this last point. So far I've praised this aspect a lot, even in the worse seasons (although you can see a drop in quality here too), but season 6 was tip-top in this respect. The main cameraman until 2019 was Mr. Colin Watkinson, he was replaced by Nicola Daley and Stuart Biddlecombe (I think so, judging by how many episodes they were responsible for). I'm probably saying it wrong, but never mind. The wide shots that lasted a bit longer than the regular scenes made a powerful impression. I rarely pay attention to such good work. The audio layer is also of a high standard. I prefer the songs from seasons 1 and 2. I think they were perfectly selected and combined with the visual layer + they express/emphasize the emotions of the characters perfectly. The ones from the finale didn't catch my attention, but I saw from Asia that Rihanna's and Taylor Swift's songs fit the scenes.

Some will say that the story is too simplified, that some people survived even though they shouldn't have, that the war went too fast. I also noticed this and I have some reservations about it. On the other hand, I don't know if they make sense. The war thread, although important, was only an addition to the whole story. Or should I say, it was an important thread, but it played out "somewhere in the background", only sometimes pushing itself into the first plan. It was appropriately developed - the creators threw in various important information and scenes throughout all the seasons to make it credible. Handmaid's Tale focuses on something completely different, so I ignored my inner critic. It's like me complaining that manga like Naruto or DB are too weak in terms of emotional drama. Emotions like fear, uncertainty, sadness, etc. are important, but that's not the essence of the genre.

For a similar reason, I am unable to criticize... "A Certain Thread". I don't want to spoil it, because I will ruin the experience. It's about the "crane" - when you watch it, you will understand what I'm talking about. And it's not even about THAT particular crane, but the fact that the others survived. My only problem is that this scene could have simply been written and executed differently. Asia also pointed out the excessive chaos and poor execution. Both versions (if they had survived or not) could have been presented in the same way - well, emotionally, inspiringly. By the way, the last episode was the first that Elisabeth Moss managed to do well. Since the 4th season of this series, the actress playing June wanted to work as a director. Each of her episodes was weak or average at best. She had some good scenes, but it was only in this season (and in the 2nd or 3rd episode - I think she directed the 3rd. The 1st episode in her version was the weakest episode of this season) that I finished the episodes without feeling embarrassed.

Originally I wanted to say that Elisabeth should give up directing or at least focus on it (June's role was very engaging), but after this season I see potential in her. It's true that she doesn't always succeed, but she can show scenes from the perspective of a woman, a mother, a lover, a friend, a believer. Both the warm and caring one, and the aggressor who will tear apart anyone who comes near her child with bad intentions. I've already mentioned June's plot armor, so I'll skip that topic. I hope there will be more series and comics like this, because as I've been saying for a decade, women are perfectly at home in art. No male manga creator has created such a wonderful fight between two alpha males who want to fuck up their opponent like Hiromu Arakawa. I can't say the same about Handmaid Tale as a whole. I can praise individual elements in this way, but unfortunately the 4th and especially the 5th season weigh on this series like a stone on a drowning man.

I would also like to say a little more about the other heroines, but unfortunately I don't have enough space. In the first review I compared this series to One Piece or Legend of the Galactic Heroes - anime in which there are A LOT of important characters. The heroines of the Hulu series present a very wide cross-section of women with different personalities, toughness, approach and dynamics. The relationships between them are of varying quality, but I can't say that any of them were below a certain level. There are only great, very good and not bad. This is the merit of the actresses, writers and directors. I could write about all the details, but in general it would be praise.

I wrote almost everything I wanted. Maybe in the future I will write another text about this series, in which I will focus exclusively on the actresses. In fact, it will be a good opportunity for this, because soon we will get an adaptation of the sequel to Margaret Artwood's book. It is called The Testaments. I do not have it, I will buy it if I like the first book. I have already bought the first part, but it is waiting for its turn. As for the series, I think that overall I can give it 8 or 8.5/10. Although I prefer female plots in the Yellowstone or Lioness universe, the Hulu series has much more pluses in this field. The only difference is that they are smaller in my eyes.

[Wstęp & Podsumowanie poprzednich sezonów]
Mamy w Polsce powiedzenie: "Mężczyznę poznaje się nie po tym jak zaczyna ale jak kończy." A nowy sezon The Handmaid's Tale, kończy historię w naprawdę solidny sposób. W każdym odcinku coś się dzieje. Znowu zaczęliśmy spekulować z Asią, co wydarzy się w kolejnym, jak rozwinie się historia, co zrobi June, jak inni na to zareagują... Poprzedni sezon był tak żenująco słaby, że nawet moja partnerka zaczęła narzekać na "bzdury", takie jak reżyseria, montaż, scenariusz. Wie, że to ważne rzeczy, ale zwykle nie zwraca na nie uwagi. Naszą reakcją na większość odcinków 5 i nieco mniej 4 sezonu, był śmiech lub zażenowanie. Można go było dosłownie (mowa o S5) skrócić o połowę, jak nie więcej i jedynie by na tym zyskał. Jak obiad, gdzie macie mały kotlecik / filet kurczaka, za to dużą porcję ryżu po dniu ciężkiej pracy. Będziecie czuli niedosyt, nawet będąc kobietą. Albo odcinek anime - zamiast dostać 5 minut porządnej akcji, to dostajemy taki wątek rozciągnięty na odcinek lub dwa... A nie czekaj, fani One Piece przez ponad dekadę mieli to co tydzień. Wracając do seriali...

Co gorsza, to co zostało też nie było najwyższej jakości. Ja wiem, że czasem poziom sezonu jest trochę niższy. Zdarza się z różnych powodów. Jeżeli to kwestia jednego nieudanego sezonu - ok spoko, najwyżej będę do niego wracał najrzadziej. Jeśli jest przeciętny, po prostu ominę te odcinki, które uważam za warte pominięcia. Dodatkowo to nie był spadek o 1, 2 szczeble, to była kompletna porażka. Tak jak finał Gry o Tron względem poprzednich sezonów. Gdybyśmy prześwietlili seriale od A do Z, to znaczna większość z nich miałaby mniejsze lub większe problemy lub spostrzeglibyśmy, jak niewiele czasu poświęcono na wymyślanie scenariusza. To samo w przypadku gier, filmów, książek, ogólnie sztuki. Jeśli setting nam odpowiada, przymykamy na to oko. Jeśli nie, jest to bardziej widoczne. Normalne u nas, ludzi.

Poprzednie sezony był krytykowane za różne rzeczy. Część krytyki wynika moim zdaniem z niewiedzy. Niektóre wątki są rozumiane dopiero po latach. Inne zostały źle przedstawione, jak w Polskim filmie pt. Sala Samobójców, mimo że dla mnie i wielu ludzi były zrozumiałe. Np. film świetnie pokazuje uzależnienie od internetu i tegoż konsekwencje. Moja partnerka zauważyła przede mną, że choć June ma swoje problemy, to potrafi stanąć na wysokości zadania. Jest też kurewsko egoistyczna i wybitnie opiekuńcza zarazem. Znam kilka takich kobiet, zarówno z rzeczywistości, jak i z popkultury. Po prostu twórcy często nie są konsekwentni. Cóż, trochę się nie dziwię. June mimo swoich pozytywnych cech, bywa kurewsko odpychająca, wręcz sama odpycha ludzi od siebie. Robi to dla ich dobra, bo doskonale wie, że bywa straszną suką. Gdy nadrabiałem 1 sezon (zasnąłem po pracy, a Asia tak się zaangażowała, że oglądała niemal całą noc, odcinek po odcinku) i Asia tłumaczyła mi, jakie zasady panują w tym świecie, kto jest kim dla kogo etc. Asia pokazała, że June była już taka przed katastrofą, a wojna i ciężkie warunki tylko to podkręciły. Wielu internautów tego nie zauważyło. Aczkolwiek część ich krytyki była słuszna, gdyż June ma typowy dla protagonistów / protagonistek plot-armor. Podręczne z jej podejściem do życia były zsyłane do obozu pracy, do burdelu lub traciły oko po jednej lub kilku akcjach. Mało który scenarzysta umie tak poprowadzić scenariusz, by tego uniknąć. Nawet George R. R. Martin tego nie potrafi w 100%. Cieszy mnie to, że twórcy nie porzucili ciężkiego charakteru June. Wielu twórców rezygnuje z tego, bo egoistyczni bohaterowie, którzy mocno stawiają na swoim są często krytykowani.

Korzystając z okazji, dzięki researchowi na potrzeby książki którą piszę, zrozumiałem czemu niektórzy nie zgadzali się z moją opinią co do religii panującej w Gilead. Uwagi tyczyły się tego, że jest to sprzeczne z zasadami wykładni Kościoła Katolickiego. Nie zmieniłem zdania, ale uważam że należy je nieco doprecyzować. Nie uważam, że katolicy per se byliby do tego zdolni, natomiast radykałowie już tak. Inna sprawa, że Kościół też popełnił swoje błędy i wypaczenia. Tak jak niektórzy, zradykalizowani wierzący. Tym bardziej, że część radykałów wie, że często takie hasła to wygodne kłamstwo mające na celu chwycenie społeczeństwa za mordę dla własnych potrzeb. Wykorzystanie naiwności i strachu ludzi do wprowadzenia zmian, to przecież nic niezwykłego również w naszej rzeczywistości. Tym bardziej, że ludzie zawsze wybierają najszybsze i najskuteczniejsze rozwiązanie, jeśli problem wkurwia wszystkich. Bez względu na koszt. Ludzie potrafią być wtedy tak zdesperowani, że nawet najwięksi radykałowie (o ile przedstawiają w miarę skuteczne rozwiązanie problemu lub częściowe rozwiązanie) zyskują ogólnokrajowe poparcie.

Zwłaszcza w świecie wielobiegunowym w trakcie chaosu. Oddziaływanie wielkich mocarstw na mniejsze poprzez propagandę nie jest tak silne. Media też funkcjonują inaczej, więc łatwiej jest spacyfikować protestujących. Po kilku nieudanych powstaniach, rozstrzelaniu przywódców, brutalnemu spacyfikowaniu kilku losowych ludzi, większość obywateli będzie pokorna. To nie ma nic wspólnego z religią poza wykorzystaniem jej jako narzędzie. Część ludzi zwabi się z jej pomocą, niektórych manipulacją / lekkim przymusem, a resztę przemocą. Większość wpadnie w ich sidła, jak zwierzęta do prostej pułapki. W czasach chaosu ciągnie ludzi do trwałych instytucji, jak Kościół lub Państwo. Pewne kwestie są przesadzone, jak np. wątek gwałcenia. Chodzi mi o fakt czytania Pisma Świętego podczas seksu. Polski "publicysta" o pseudonimie Roman Warszawski słusznie zauważył, że nawet Ortodoksyjni Żydzi nie uprawiają w ten sposób seksu (swoją drogą, seks w prześcieradle jest podobno mitem, w sensie jego powszechność). No i jako, że jestem mężczyzną muszę się zgodzić. Nawet gdybym miał przed sobą najpiękniejszą kobietę świata, która zgodziłaby się na to, nie byłbym w stanie się z nią zabawiać w takich okolicznościach. To zabija wszelki erotyzm i uczucie. Tak, jest to pewna przesada, ale niektóre sceny i wątki w dziełach kultury muszą takie być, bo służą konkretnemu celowi. W tym przypadku, chodziło zapewne o pokazanie terroru.

1 i 2 sezon były świetne. Doskonale pokazywały faszystowskie państwo, którymi zarządzają bogaci i wpływowi mężczyźni, wycierający sobie mordy religijnymi wartościami. Kolejne 2 sezony (3 i 4) miały lepsze i gorsze odcinki. Niemniej, nawet w najgorszych chwilach, to był po prostu "miły wypełniacz czasu podczas kolacji". 5 sezon tak jak mówiłem, to była kompletna katastrofa pod absolutnie każdym względem. Znacznie lepiej by to wyszło, gdyby wyrzucili go do śmietnika, skrócili o 60. a może nawet 70% i dodali go jako część 1 połowy 6 sezonu.

[Recenzja]
6 sezon to finałowy etap wojny, którą June wypowiedziała Gilead kilka sezonów temu. Jak już mówiłem, to efektowny i dopracowany finał. W przeciwieństwie do 4 i 5 sezonu, każdy odcinek był na odpowiednio wysokim poziomie, a przeciągania było tyle, ile trzeba. By wydarzenia odpowiednio wybrzmiały, by widzowie mogli się z nimi oswoić. Odcinki 1-8 są wypełnione akcją i ważnymi scenami od A do Z. W recenzji 3 sezonu Reacher, wspominałem że 1 epizod skończył się w idealnym momencie. Tutaj jest tak samo, a kolejne odcinki kończą się tylko odrobinę słabiej. S6 nie jest idealny i ma pewne wady, głównie w przedostatnim i ostatnim odcinku, ale mogę na nie przymknąć oko.

Ostatni odcinek jest przede wszystkim skupiony na protagonistce i podsumowaniu jej drogi. W zasadzie cały sezon jest o tym, ale ostatni odcinek ma szczególne, symboliczne znaczenie. Każda z towarzyszek niedoli June dostała chwilę dla siebie. Niektóre spełniły w końcu swoje marzenia, przed innymi rysuje się dość pozytywna przyszłość, a te żyjące w terrorze znalazły ukojenie. Twórcy serialu nie kłamali mówiąc, że finał będzie pewnym "powrotem do korzeni". Czuć to od pierwszych sekund i udało im się utrzymać to wrażenie do samego końca. Kilka razy pytałem Asi (czasem celowo, by sprawdzić jak zapamiętała początek tej historii, czasem z faktycznej niewiedzy z mojej strony) o to, do czego nawiązuje dane miejsce lub scena, albo "kim jest ta dziewczyna" / "to ta, która...?" Pamiętam jak zaczęliśmy oglądać go po skończeniu filmu na Netflixie. Zasnąłem po paru minutach, a ona obejrzała większość sezonu na raz. Mimo, że cały tydzień ciężko pracowała, wstając jeszcze wcześniej ode mnie. Tak dobry i wciągający jest pierwszy sezon. Jak już mówiłem, poczułem ten sam nastrój, co na początku, tylko trochę inaczej. Kojarzycie sytuacje, gdy ofiara konfrontuje się z traumą, ale nie czuje już żalu (lub co najwyżej tli się)? Mniej więcej tak postrzegałem June w tym odcinku.

Jakość tego sezonu widać też po kluczowych scenach. Jasne, są fragmenty po których widać mniejszy budżet, ale nie ma tego zbyt wiele. Zresztą, to normalne, po latach zapominamy o tych scenach, a pamiętamy ogólny wydźwięk i kluczowe sceny. W recenzji pierwszych 3 sezonów powiedziałem, że to pierwszy serial dla kobiet z dużym budżetem. Można powiedzieć, że to taki serialowy blockbuster. Widać to po wysokiej jakości elementach choreografii, aktorkach, efektach specjalnych, wysokiej jakości zdjęć. Zatrzymam się przy tym ostatnim punkcie. Dotychczas bardzo chwaliłem ten aspekt, nawet w gorszych sezonach (choć i tu widać spadek jakości), ale 6 sezon był tip-top pod tym względem. Głównym operatorem filmowym do 2019 był pan Colin Watkinson, zastąpili go Nicola Daley i Stuart Biddlecombe (tak mi się wydaje patrząc po tym, za ile odcinków odpowiadali). Pewnie źle to powiem, ale nie ważne. Szerokie kadry które trwały nieco dłużej niż zwykłe sceny robiły potężne wrażenie. Rzadko kiedy zwracam uwagę na tak dobrą robotę. Warstwa audio też prezentuje wysoki poziom. Preferuję utwory z 1 i 2 sezonu. Uważam że zostały doskonale dobrane i połączone z warstwą wizualną + świetnie wyrażają / podkreślają emocje bohaterek. Te z finałowego nie zwróciły mojej uwagi, ale widziałem po Asi że piosenki Rihanny, Taylor Swift pasują do do scen.

Niektórzy powiedzą, że historia jest zbyt uproszczona, że pewne osoby przeżyły mimo, że nie powinny, że wojna potoczyła się zbyt szybko. Też zwróciłem na to uwagę i mam w związku z tym pewne zastrzeżenia. Z drugiej strony, nie wiem czy są sensowne. Wątek wojenny, choć istotny, był jedynie dodatkiem do całej opowieści. Czy raczej powinienem powiedzieć, był to ważny wątek, ale rozgrywał się "gdzieś tam w tle", jedynie czasem wpychając się na 1 plan. Został on odpowiednio rozwinięty - twórcy wrzucali różne istotne informacje i sceny na przestrzeni wszystkich sezonów, by go uwiarygodnić. Handmaid's Tale skupia się na czymś zupełnie innym, więc zignorowałem mojego wewnętrznego krytyka. To tak jakbym czepiał się, że mangi typu Naruto lub DB są zbyt słabo rozwinięte pod względem emocjonalnej dramaturgii. Emocje takie jak strach, niepewność, smutek etc. są istotne, ale nie to jest esencją tego gatunku.

Z podobnego powodu nie jestem w stanie krytykować... "Pewnego wątku". Nie chcę spoilerować, bo zepsuję wrażenia. Chodzi o "dźwig" - jak obejrzycie, zrozumiecie o czym mówię. I nawet nie chodzi o TEN konkretny dźwig, tylko fakt że pozostałe przeżyły. Mój jedyny problem polega na tym, że można było po prostu inaczej napisać i zrealizować tę scenę. Asia też zwróciła uwagę na nadmierny chaos i złą realizację. Oba warianty (gdyby przeżyły lub nie) można było przedstawić tak samo - dobrze, emocjonalnie, inspirująco. Swoją drogą, ostatni odcinek był pierwszym, który udał się Elisabeth Moss. Od 4 sezonu tego serialu, aktorka wcielająca się w June, zapragnęła pracować na stanowisku reżyserki. Każdy jej odcinek był slaby lub co najwyżej średni. Zdarzały jej się niezłe sceny, ale dopiero w tym sezonie (i to przy 2 lub 3 odcinku - chyba 3 reżyserowała. 1 w jej wydaniu był najsłabszym odcinkiem tego sezonu), kończyłem odcinki bez poczucia żenady.

Pierwotnie chciałem powiedzieć, że Elisabeth powinna sobie darować reżyserię lub przynajmniej skupić się na niej (rola June była bardzo angażująca), ale po tym sezonie widzę w niej potencjał. Co prawda nie zawsze jej to wychodzi, ale potrafi pokazać sceny z perspektywy kobiety, matki, kochanki, przyjaciółki, wierzącej osoby. Zarówno tej ciepłej i troskliwej, jak i agresorki która rozszarpie każdego, kto tylko zbliży się ze złym zamiarem do jej dziecka. O plot-armorze June już powiedziałem, więc daruję sobie ten temat. Mam nadzieję, że będzie więcej takich seriali i komiksów, bo jak powtarzam od dekady, kobiety doskonale odnajdują się w sztuce. Żaden z męskich twórców mang nie stworzył tak cudownej napierdalanki w zwarciu między dwoma samcami alfa, którzy chcą rozpierdolić swojego przeciwnika, jak Hiromu Arakawa. Nie mogę powiedzieć tego samego o Handmaid Tale jako całości. Poszczególne elementy mogę pochwalić w ten sposób, ale niestety 4, a zwłaszcza 5 sezon, ciąży temu serialowi jak kamień topielcowi.

Chciałbym powiedzieć też trochę więcej na temat pozostałych bohaterek, ale niestety mam za mało miejsca. W pierwszej recenzji porównałem ten serial do One Piece lub Legend of the Galactic Heroes - anime, w których jest BARDZO DUŻO ważnych postaci. Bohaterki serialu Hulu prezentują bardzo szeroki przekrój kobiet o różnym charakterze, jego twardości, podejściu i dynamice. Relacje między nimi są różnej jakości, ale nie mogę powiedzieć, by jakaś została poprowadzona poniżej pewnego poziomu. Są tylko świetne, bardzo dobre i niezłe. To zasługa aktorek, scenarzystów i reżyserów. Mógłbym rozpisać się o wszystkich szczegółach, ale generalnie byłyby to pochwały.

Napisałem niemal wszystko, co chciałem. Może w przyszłości popełnię jeszcze jeden tekst o tym serialu, w którym skupię się wyłącznie na aktorkach. W sumie będzie ku temu dobra okazja, bo niedługo dostaniemy adaptację kontynuacji książki Margaret Artwood. Zwie się Testamenty. Nie mam jej, kupię ją jeśli spodoba mi się pierwsza książka. Pierwszą część już kupiłem, ale czeka na swoją kolej. Jeśli chodzi o serial, wydaje mi się że całościowo mogę dać mu 8 lub 8.5/10. Mimo, że preferuję wątki kobiece w uniwersum Yellowstone lub Lioness, to serial Hulu ma znacznie więcej plusów na tym polu. Jedyna różnica polega na tym, że są one mniejsze w moich oczach.