The Substance - a review and commentary on a film that could have been much better. / The Substance - recenzja i komentarz do filmu, który mógł być znacznie lepszy.

In 2024, two films came out that have quite a lot in common. Babygirl and The Substance. After the first trailer, I knew that these would be productions that touch on topics that I like. Psychology, humanity, our behaviors, sexuality, problems, egoism, self-development... Although they differ quite significantly from each other, they also have a lot in common. Starting with the fact that both heroines suffer from what awaits every person at some point, i.e. old age. Regardless of your genes, longevity, taking care of your body and mind. Even if you don't want to rejuvenate yourself for aesthetic reasons, you would certainly be tempted by better health or the opportunity to meet new people. Old age does not prohibit this, but let's be honest - how many old people have you met in the last 5 years? COMPLETE strangers? Exactly. As for the film itself, the first half was very good, but unfortunately, from a certain point The Substance goes bad. Why and how? You will find out from the review.

Elisabeth Sparkle is a star who has her best days far behind her. With the expiration of her contract, she lost almost all the attention she was given. While she is not bothered by the lack of attention from her boss, the fact that the rest of them don't give a damn about her is already pissing her off. The famous dancer cannot come to terms with this. Daily work on herself, genes, avoiding alcohol, stimulants, watching every kilogram and diet... Even winning the genetic lottery and the ability to control temptations will not make us avoid old age. One day, Elisabeth gets a chance from fate. She can partially change her everyday life, but she has to meet a simple condition. Heh, simple for some, not for others - she has to keep a balance and remember that she and "the other her" are one. There are other threads, but I will talk about them in a general way, so as not to spoil anything. The story is simple and familiar to every person (because each of us at some point thought of ourselves as grandfather or grandmother), but its solution is not so obvious. It is not completely unpredictable either, but I did not manage to predict all the key points.

The script, despite its simplicity, touches on many aspects, sometimes those not obvious at first glance. Or rather its first half... Well, a bit more - 65% of the film. Then the director clearly ran out of ideas, as every person / reviewer I talked to about The Substance / I saw a review of The Substance pointed out. Even if you have never thought about rejuvenating yourself, you have certainly experienced certain, even loose thoughts that fly through our heads every day. You have certainly seen it in some example - at school, in the office, anywhere. You failed, but the other one did. I mean the halo effect - if you are pretty yourself, then in some aspects you had it easier. If there is no bribe involved (in any form - money, some services, anything in return), family or friendship connotations, then you have most likely seen the halo effect. It consists of attributing positive traits to people we do not know, giving in to those pretty ones, giving extra gifts "for beautiful eyes". It's both a blessing and a curse. I don't need to explain 1, but what's up with 2? Well, beauty fades eventually. Even the most beautiful GILF in the world (same meaning as MILF, but not for a 30-45 year old woman, but for one 50+) will eventually stop being attractive. If such a person has not figured out on their own that beauty is most likely their only/main asset (how is she supposed to know about others, since beauty + small extras solved almost all of her problems?), then she has lost. If she has used her beauty as a springboard to gain new opportunities or, thanks to her beauty, she has peace on several fronts, then she can focus on self-development. This will not guarantee her victory, but it will significantly increase her chances.

The protagonist is such a "loser". She has no partner or children, and attractive men no longer call. There are only lovers or younger men known as Bulls (or, to use the Polish equivalent - male kept women). Professionals have to be paid, even in the form of maintenance and money for their private life. Amateurs from Tinder or services that do not pretend to be destined, unlike this application, are a gamble. You can get a great one or not. Usually, you come across people who leave after the first night, or who are more or less wounded by life. You say that you can read books, travel around the world, etc.? It's true, but tell that to an egoist who is used to attention, money, the looks of hungry males whose eyes literally scream: "I'd get into her panties, mmm!" I'm not judging her, she herself said in a moment of breakdown that she's an egoistic cunt. I'm not sure if she meant it literally, but her eyes, mouth and soul said it.

Arthur Schopenhauer once said: "A man can do what he wants, but not want what he wants". While doing research for this text (it was appropriate to do it, after all I've been using it since I watched the 3rd season of the brilliant series Dark), I realized that my interpretation differs from the "correct" one. I noticed another layer of this quote - egoism and a tendency towards addiction. Life is a constant battle between the expectations of our Ego and the expectations of our surroundings. Parents, friends, society, people we interact with, teachers, boss at work, police, law, etc. Each of us acts in various ways to improve our existence. Each of us has (or had) certain hidden fantasies that we had to give up. Because they are too unrealistic, because they can involve harm to another person, doors are closed, e.g. because of marriage, etc. If a person knows that they are bad, then they have to fight it. It is not easy, especially when you repeatedly ignore your own principles, like the heroine during the movie. Some use illegal or morally criticized methods (prostitution, selling one's own body, theft, etc.), others do it honestly (self-development, looking for opportunities to start a business). If we overdo it with greed or avarice, we will face consequences. This will be, for example, social ostracism, prison or other inconveniences. Even if we are lucky and avoid it, listening to ourselves too often in such matters can end in addiction. The internal consequences are even worse. The heroine of the film decided to rely on her own selfishness - doing whatever she wants. The scene with the classmate suggests that throughout her life she had too high expectations of her partners or was looking only for great sex / a fiery romance that will not last too long. It ended in her not even being able to start a relationship with another person.

This phenomenon is called hitting a wall. It means that the woman has lost her greatest asset - youth and the fertility that goes with it. A woman can give birth to a child after the age of 40, or even after 50 (although this is really demanding - you have to have good genes and give birth to your first child around the age of 20; I heard from doctors that this age is necessary for some reason), but the chance of giving birth to a sick child increases. That's one thing, the other is that Chad doesn't call anymore because he has younger and better asses. His peers aren't as attractive, and those who are willing... Well, I know how women interact with desperate people on Tinder. Now, it's not the woman who chooses, but becomes "chance B or C". Something that they always had at their fingertips, now becomes a prize they have to fight for. Of all the films I've seen, this one best shows what happens to a woman's psyche after hitting the proverbial wall. It could have been done better, but it's still good. However, despite that, it's a bit of a shame to waste 1/3 of the film...

The film also touches on other aspects of sexuality, Ego, psychology. I'll try not to forget to mention them. I thought the halo effect, the wall, and Schopenhauer's quote deserved elaboration the most. But before I get to that, this... This. Very. Personal. Film. Demi Moore. The woman really showed a lot. Some said she could have done more and I agree, but first find me more women who will show just as much, will be known, and their personal data will not be hidden. If they don't break down mentally like most adult film stars, then cool - you're right. The overwhelming majority of women, even those sexually promiscuous prostitutes/adult film actresses, wouldn't be so honest and open to showing themselves to the whole world in this way. For some reason, they usually don't brag about their name and surname. Let me remind you that actresses and prostitutes often have to load up on a lot of drugs to withstand the internal pressure. I'm talking about stronger ones than marijuana. Returning to the movie, apart from the vulva and the middle of the ass, we see everything. Wrinkles, aging especially visible around the neck, breasts that succumb to the laws of gravity, a butt that's not as firm anymore, a sunken belly, cellulite that will never get rid of, a cloudy look, a body resembling a granny from a nudist beach, not a sex bomb.

I can't say that Demi Moore has been recognized & considered super sexy since I was born (although from what Google tells me, she got her big break from a music video in 1985, a few years before I was born), but she has been seen that way for most of my life. I remember people for years, whether women or men, marveling at her transformation for G.I. Jane. Yes, women too, and I'm not talking about lesbians, but heterosexuals. Today, she may not be as recognizable, but she's still bloody Demi Moore! An actress with great skills, equally great experience, who still looks better than many, much younger women. However, in her Prime Time, many dreamed of a date with her. A cinema icon, just like Kevin Spacey or Meryl Streep. People want to see her, if only out of curiosity - after all, it's rare to see a woman of such recognition show the naked truth about herself. It doesn't concern men so much. I'm not saying that we don't feel shame, don't have an ego, etc. because that would be a lie. Nevertheless, beauty and the opinion of society are much more important assets for women.

I also really liked the internal conflict between Sue and Elisabeth. Despite a few not entirely successful plots, this one came out really well. The director presented the motif of "you are one" exceptionally consistently. Elisabeth had to "mute" her egoistical traits of character due to her age. Sue doesn't have to do this, like other young and attractive girls. It's exactly what Elisabeth would do in her place, if she had the chance. I'll go back to Schopenhauer's quote - the greatest enemy of every man is himself. It's about fighting your own demons. In that paragraph I focused on the temptations resulting from toxic, harmful egoism. However, not everything has to look like this. Some people suffer from naivety, others from disorders they were born with, e.g. workaholism. It's the same with desires - if we have bad ones, then naturally we have to have good ones (having children, a family, a permanent, decent job). The problem is that they are associated with responsibility, so some people constantly put them off until "a later date". Sometimes the denial is so powerful that people react like Elisabeth. Despite realizing their problem, they continue to fall into the abyss. Despite the fact that Young Demi has been using Old Demi from the beginning, the protagonist is able to sacrifice the remnants of her beauty for the needs of short-term pleasure. At least initially, as long as it does not involve excessive discomfort. Unfortunately, Young has grown too much in the strength that Old Demi has given her. She let her do whatever she wanted, while simultaneously stripping her of her natural defense mechanisms (every time we break our rules or bend the law, the next time it comes easier and more brazenly). In the end, all she's left with is crying and complaining that she's a selfish cunt.

Was I the only one who got vibes that it was Akira? I also felt some familiar elements that I associate with Perfect Blue. Not really, light vibrations. I don't know if the author was inspired by anime, but I have the impression that I saw elements from two cartoons there. I'm not saying that's the case, I just had that impression. The monster we see at the end reminds me of the monster from Akira. On the other hand, I remember similar scenes from other body horrors, and the psychological transformation of the heroine also fits into this definition. Kimi Kirigoe from Perfect Blue experiences a similar denial, cognitive dissonance, and then disgust with herself. Exactly like Elisabeth Sparkle. In this case, the heroines are a bit different from each other, but the atmosphere is not. Besides, even if the author took some elements from Satoshi Kon's anime, she didn't do it like the director of Black Swan.

I won't write anything about the music, because there's nothing to comment on. [Note: Although no, I've just noticed that the soundtrack has some elements in common with the Quake 1 soundtrack. I like that. In both cases, it fits what we saw on screen.] It's not bad, the music is simply not important for this film. It's good, but it only serves as a background to emphasize the tone of the scenes, without much impact on the content of the work. The author focused on something else, close-ups to focus our attention on a specific detail, some simplifications, a fairy-tale (meaning, shallow) narrative in the last 1/3 of the screening, when the protagonist becomes increasingly detached from reality. On the other hand, we got some special effects, maybe mechatronics. To make sure, I asked Google about it and I was wrong - these are not mechatronics, but practical special effects, puppetry, make-up and prosthetics. Just as the simplified narrative sometimes bothered me due to too much trivialization (there was really a lot of space there to further intensify the protagonist's self-destruction), the idea to present the chaos, the brothel, the real mess in the heroine's head in this way came out insanely well.

Asia didn't like this scene, but I immediately understood the director's intention. This scene was deliberately turned up to the point of comedy, to focus the audience's attention on the final performance of the stage star. Not in a good style, as she did at the beginning of the film, but in a totally bad one. At a time when only Ego wants to watch an old person's imperfect body. Who among us wants to watch old creators who have lost all their values ​​instead of young artists? The old have already lived their lives and earned money, now they only stuff dollars into their pockets or feed their souls hungry for one more shot of dopamine. In the case of Elisabeth, it was about attention and the excitement that comes with it. The director perfectly showed what the psyche of a damaged woman looks like, who demands this kind of fuel. The same goes for the moment when she is no longer able to cover her true face. I recently had this feeling watching the death of Envy from FMA. Hiromu Arakawa, like Coralie Fargeat, showed the death of one of the Homunculi in such a way that I was both disgusted with him (because he is a bad person who hurt others) and sympathized with him (because he had a terribly sad and painful life). Women with artistic souls can capture a lot of invisible nuances of such threads, right Vivienne Medrano?

I really want to praise this movie, but unfortunately I can't. I have the exact same problem as with The Creator - the first half blew my mind, then it was even better for a few minutes, and then the level started to drop drastically. As if the second half was written by an amateur who doesn't pay attention to subtle nuances or doesn't give a damn. Even if I turned a blind eye to certain things due to deliberate exaggeration, which can sometimes be seen in too literal scenes (forcing us to focus on a specific detail), sometimes a fairy-tale (in the sense of - overly simplified, devoid of too complex nuances, instantly accelerated) narration, or their symbolism... Sometimes it's about emotions, giving physical form to the protagonist's feelings... I don't know how to express it - I mean the scene from New Year's Eve, how her strong sense of denial works, in relation to what she has become, the admiration of the mob and giving additional value due to her fame. Coming back, even if I considered some of my grumblings as unimportant due to the deliberately exaggerated / symbolic narration, it doesn't change the fact that Coralie Fargeat only had an idea for 60% of the film. The majority of them were very good, I liked them, my partner, many colleagues and their women, but... Well, each of us said that at some point the level dropped. More or less, depending on expectations, but it dropped. My rating is 7/10. Asia has similar impressions. Unfortunately, the film bordered on greatness, like The Creator, which I reviewed in 2024.

W 2024 wyszły 2 filmy, które mają dość dużo wspólnego. Babygirl i The Substance. Już po pierwszym trailerze wiedziałem, że będą to produkcje, które poruszają tematy jakie lubię. Psychologia, ludzkość, nasze zachowania, seksualność, problemy, egoizm, samorozwój... Co prawda różnią się dość znacząco od siebie, ale mają też wiele wspólnego. Zaczynając choćby od tego, że obie bohaterki cierpią na to, co czeka każdego człowieka w pewnym momencie, czyli starość. Niezależnie od waszych genów, długowieczności, dbania o ciało i psychikę. Nawet jeśli nie chcecie się odmłodzić z uwagi na walory estetyczne, to na pewno kusiłoby Was lepsze zdrowie lub możliwość poznania nowych ludzi. Starość tego nie zabrania, ale bądźmy szczery - ilu starych ludzi poznaliście w ciągu ostatnich 5 lat? Takich ZUPEŁNIE nieznajomych? No właśnie. Jeśli chodzi o sam film, pierwsza połowa była bardzo dobra, ale niestety od pewnego momentu The Substance psuje się. Czemu i jak? Tego dowiecie się z recenzji.

Elisabeth Sparkle, to gwiazda która ma swoje najlepsze czasy daleko za sobą. Wraz z wygaśnięciem jej kontraktu, straciła niemal całą atencję jaką ją obdarzano. O ile nie przeszkadza jej brak atencji ze strony szefa, o tyle fakt że reszta ma ją gdzieś, już ją wkurza. Słynna tancerka nie może się z tym pogodzić. Codzienna praca nad sobą, geny, unikanie alkoholu, używek, pilnowanie każdego kilograma oraz diety... Nawet zwycięstwo na loterii genetycznej i umiejętność zapanowania nad pokusami nie sprawią, że unikniemy starości. Pewnego dnia Elisabeth dostaje szansę od losu. Może częściowo odmienić swoją codzienność, ale musi spełnić pewien prosty warunek. Heh, dla jednych prosty, dla innych nie - musi zachować balans i zapamiętać, że ona i "ta druga ona" stanowią jedność. Są jeszcze inne wątki, ale opowiem o nich w ogólny sposób, by nie spoilerować. Historia jest prosta i znana każdemu człowiekowi (bo każdy z nas na jakimś etapie myslał o sobie, jak o dziadku lub babci), ale jej rozwiązanie nie jest aż tak oczywiste. Nie jest też zupełnie nieprzewidywalne, ale nie udało mi się przewidzieć wszystkich kluczowych punktów.

Scenariusz mimo swej prostoty, porusza wiele aspektów, czasem też tych nieoczywistych na 1 rzut oka. Czy raczej jego pierwsza połowa... No, trochę więcej - 65% filmu. Potem reżyserce ewidentnie zabrakło pomysłów, na co zwróciła każda osoba / recenzent, z którą gadałem o The Substance / widziałem recenzję The Substance. Nawet jeśli nigdy nie myśleliście o tym, by się odmłodzić, to na pewno doświadczyliście pewnych, choćby luźnych myśli, które codziennie przelatują przez nasze głowy. Na pewno widzieliście to na jakimś przykładzie - w szkole, urzędzie, gdziekolwiek. Wam się nie udało, ale temu drugiemu / tej drugiej już tak. Mam tu na myśli efekt aureoli - jeśli sami jesteście ładni, to w pewnych aspektach mieliście łatwiej. Jeśli w grę nie wchodzi łapówka (w dowolnej formie - pieniędzy, jakieś usługi, cokolwiek w zamian), konotacje rodzinne lub przyjacielskie, to najprawdopodobniej widzieliście efekt aureoli. Polega na przypisywaniu pozytywnych cech ludziom, których nie znamy, uleganie tym ładnym, dawanie dodatkowych prezentów "za piękne oczy". Jest to zarówno błogosławieństwo, jak i klątwa. Tego 1 nie muszę wyjaśniać, ale o co chodzi z 2? Cóż, uroda w końcu przeminie. Nawet najpiękniejsza GILF świata (to samo znaczenie, co MILF, ale nie względem 30-45 letniej kobiety, a takiej 50+) w końcu przestanie być atrakcyjna. Jeśli taka osoba sama nie doszła do tego, że uroda to najprawdopodobniej jej jedyny / główny atut (skąd ma wiedzieć o innych, skoro uroda + drobne dodatki rozwiązywały niemal wszystkie jej problemy?), to przegrała. Jeśli wykorzystała urodę jako trampolinę do zdobycia nowych możliwości lub dzięki urodzie miała spokój na kilku frontach, to może się skupić na samorozwoju. Nie zapewni jej to wygranej, ale znacząco zwiększy szansę.

Protagonistka jest właśnie taką "przegraną". Nie ma partnera ani dzieci, a atrakcyjni panowie już nie dzwonią. Zostali jedynie kochankowie lub młodsi znani jako Byki (lub używając Polskiego odpowiednika - męskie utrzymanki). Profesjonalistom trzeba zapłacić, choćby w formie utrzymania i pieniędzy na prywatne życie. Amatorzy z Tindera lub serwisów, które nie udają swojego przeznaczenia w przeciwieństwie do tej aplikacji, to ruletka. Można trafić zajebiście albo i nie. Zwykle trafia się na ludzi, którzy odchodzą po pierwszej nocy, czy mniej lub bardziej poranieni przez życie. Powiecie, że można czytać książki, podróżować po świecie etc? To prawda, ale powiedzcie to egoistce, która jest przyzwyczajona do atencji, pieniędzy, spojrzeń wygłodniałych samców, których oczy dosłownie wrzeszczą: "Ale bym się jej dobrał do majtek, mmm!" Nie oceniam jej, sama w chwili załamania powiedziała, że jest egoistyczną pizdą. Nie jestem pewien, czy dosłownie, ale jej oczy, usta i dusza to mówiły.

Artur Schopenhauer powiedział kiedyś: "A man can do what he wants, but not want what he wants". Robiąc research do tego tekstu (wypadało to zrobić, w końcu korzystam z niego odkąd obejrzałem 3 sezon genialnego serialu Dark), zrozumiałem że moja interpretacja różni się od tej "słusznej". Zauważyłem inną warstwę tego cytatu - egoizm i tendencje do uzależnień. Życie to nieustanna walka oczekiwań naszego Ego oraz oczekiwań naszego otoczenia. Rodzice, koledzy, społeczeństwo, ludzie z którymi wchodzimy w interakcję, nauczyciele, szef w pracy, policja, prawo itd. Każdy z nas działa na przeróżne sposoby, aby poprawić swój byt. Każdy z nas ma (lub miał) pewne skryte fantazje, z których musiał zrezygnować. Bo są zbyt nierealne, bo mogą wiązać się z krzywdą wobec drugiej osoby, drzwi są zamknięte np. z powodu ślubu etc. Jeśli osoba wie, że są złe, to musi z tym walczyć. Nie jest to łatwe, zwłaszcza gdy wielokrotnie zignoruje się własne zasady, jak bohaterka w trakcie filmu. Niektórzy stosują nielegalne lub krytykowane moralnie metody (prostytucja, kupczenie własnym ciałem, kradzież etc), inni robią to uczciwie (samorozwój, szukanie szans na założenie biznesu). Jeżeli przesadzimy z zachłannością lub chciwością, czekają nas konsekwencje. Będzie to np. ostracyzm społeczny, więzienie lub inne niedogodności. Nawet jeśli będziemy mieli szczęście i tego unikniemy, to zbyt częste słuchanie siebie w takich sprawach, może skończyć się uzależnieniem. Konsekwencje wewnętrzne są jeszcze gorsze. Bohaterka filmu postanowiła postawić na swój egoizm - robienie tego, co zechce. Scena z kolegą z klasy sugeruje, że przez całe życie miała zbyt wysokie oczekiwania wobec partnerów lub szukała wyłącznie fajnego seksu / płomiennego romansu, który nie będzie trwał zbyt długo. Skończyło się to tak, że nie umie nawet zacząć relacji z drugim człowiekiem.

To zjawisko nazywa się zderzeniem ze ścianą. Oznacza to, że kobieta straciła swój największy atut - młodość oraz idącą za tym płodność. Kobieta może urodzić dziecko po 40, a nawet po 50 (choć to już jest naprawdę wymagające - trzeba mieć odpowiednio dobre geny i urodzić pierwsze dziecko w okolicach 20, słyszałem od lekarzy że ten wiek jest z jakiś powodów konieczny), ale rośnie szansa na urodzenie chorego dziecka. To jest jedno, drugim jest to, że Chad już nie dzwoni, bo ma młodsze i lepsze dupy. Rówieśnicy nie są tak atrakcyjni, a ci którzy są chętni... Cóż, wiem jak wyglądają kobiece interakcje z desperatami na Tinderze. Teraz to nie kobieta wybiera, a staje się "szansą B albo i C". Coś co zawsze miały na wyciągnięcie ręki, teraz staje się nagrodą o którą muszą walczyć. Ze wszystkich filmów które widziałem, ten najlepiej pokazuje co się dzieje z psychiką kobiety po uderzeniu w przysłowiową ścianę. Można to było zrobić lepiej, ale i tak jest nieźle. Aczkolwiek mimo to, trochę szkoda zmarnowania 1/3 filmu...

Film porusza też inne aspekty seksualności, Ego, psychologii. Postaram się nie zapomnieć o nich wspomnieć. Uznałem, że efekt aureoli, ściana i cytat Schopenhauera najbardziej zasłużyły na rozwinięcie. Nim jednak do tego przejdę, to.... To. Bardzo. Osobisty. Film. Demi Moore. Kobieta pokazała naprawdę wiele. Niektórzy mówili, że mogła więcej i się zgadzam, ale najpierw znajdźcie mi więcej kobiet, które pokażą równie wiele, będą znane, a ich dane osobowe nie zostaną ukryte. Jeśli nie załamią się psychicznie, jak większość gwiazd filmów dla dorosłych, to spoko - macie rację. Miażdżąca większość kobiet, nawet tych rozwiązłych seksualnie prostytutek / aktorek filmów dla dorosłych, nie byłaby tak szczera i otwarta na pokazanie siebie całemu światu w ten sposób. Z jakiegoś powodu zwykle nie chwalą się swoim imieniem i nazwiskiem. Przypominam, że aktorki i prostytutki często muszą ładować w siebie dużo narkotyków, by wytrzymać wewnętrzne ciśnienie. Mówię o takich mocniejszych niż marihuana. Wracając do filmu, pomijając srom i środek dupy, widzimy wszystko. Zmarszczki, starzenie szczególnie widoczne po szyi, piersi poddające się prawom grawitacji, tyłek który nie jest już tak jędrny, zapadły brzuch, cellulit którego już się nie pozbędzie, zamglone spojrzenie, ciało przypominające babcię z plaży nudystów, a nie seksbombę.

Nie mogę powiedzieć, że Demi Moore była rozpoznawalna & uważana za mega seksowną odkąd się urodziłem (chociaż z tego co mówi mi Google, wybiła się dzięki roli w teledysku z 1985, czyli kilka lat przed moimi narodzinami), ale była tak postrzegana przez większość mojego życia. Pamiętam jak przez lata ludzie, nie ważne czy kobiety czy faceci, dziwili się jej transformacji na potrzeby G.I. Jane. Tak, kobiety też i nie mówię tutaj o lesbijkach, a heteroseksualnych. Dzisiaj może nie jest już tak rozpoznawalna, ale to ciągle cholerna Demi Moore! Aktorka o dużych umiejętnościach, równie dużym doświadczeniu, która nadal wygląda lepiej od nie jednej, znacznie młodszej kobiety. Natomiast w swoim Prime Time, wielu marzyło o randce z nią. Ikona kina, tak jak Kevin Spacey, czy Meryl Streep. Ludzie chcą ją zobaczyć choćby z ciekawości - w końcu rzadko kiedy widzimy jak kobieta o takiej rozpoznawalności pokazuje nagą prawdę o sobie. Facetów to aż tak bardzo nie dotyczy. Nie mówię, że nie odczuwamy wstydu, nie mamy Ego etc. bo byłoby to kłamstwo. Niemniej uroda i opinia społeczeństwa, to znacznie istotniejsze atuty dla kobiet.

Bardzo podobał mi się też wewnętrzny konflikt między Sue, a Elisabeth. Mimo kilku nie do końca udanych wątków, ten wyszedł naprawdę dobrze. Reżyserka przedstawiła wyjątkowo konsekwentnie motyw z "jesteście jednością". Elisabeth musiała "wyciszyć" swoje egoistyczne cechy charakteru z uwagi na wiek. Sue nie musi tego robić, tak jak inne młode i atrakcyjne panny. Dokładnie tak samo zrobiłaby Elisabeth na jej miejscu, gdyby tylko miała taką możliwość. Wrócę do cytatu Schopenhauera - największym wrogiem każdego człowieka, jest on sam. Chodzi o walkę z własnymi demonami. W tamtym akapicie skupiłem się na pokusach wynikających z toksycznego, szkodliwego egoizmu. Nie wszystko musi tak jednak wyglądać. Niektórzy cierpią przez naiwność, inni przez zaburzenia z którymi się urodzili, np. pracoholizm. Tak samo jest z pragnieniami - skoro mamy takie złe, to naturalnie musimy mieć te dobre (posiadanie dzieci, rodziny, stałej porządnej pracy). Szkopuł polega na tym, że wiążą się z odpowiedzialnością, więc niektórzy odkładają je ciągle na "późniejszy termin". Czasem wyparcie jest tak potężne, że ludzie reagują tak jak Elisabeth. Mimo, że zdali sobie sprawę ze swojego problemu, dalej brną w przepaść. Mimo, że Młoda Demi od początku wykorzystuje Starą Demi, protagonistka jest w stanie poświęcić resztki swojej urody na potrzeby krótkotrwałej przyjemności. Przynajmniej początkowo, póki nie wiąże się to z nadmiernym dyskomfortem. Niestety Młoda nadmiernie urosła w siłę, którą niejako dała jej Stara. Pozwalała jej na wszystko, jednocześnie pozbawiając się naturalnych mechanizmów obronnych (za każdym razem, jak łamiemy nasze zasady lub naginamy prawo, kolejnym razem przychodzi to łatwiej i bardziej bezczelnie). Na końcu pozostaje jej jedynie płacz i narzekanie, że jest egoistyczną cipą.

Czy tylko ja miałem vibesy że to Akira? Wyczułem też trochę znajomych elementów, które kojarzę z Perfect Blue. Nie jakoś bardzo, lekkie wibracje. Nie wiem, czy autorka inspirowała się anime, ale mam wrażenie jakbym zobaczył tam elementy z dwóch kreskowek. Nie mówię, że tak jest, jedynie miałem takie wrażenie. Potwór którego widzimy na końcu, przypomina mi potwora z Akiry. Z drugiej strony, kojarzę podobne sceny z innych body-horrorów, również psychiczna przemiana bohaterki wpisuje się w tę definicję. Kimi Kirigoe z Perfect Blue doświadcza podobnego wyparcia, dysonansu poznawczego, a potem obrzydzenia do samej siebie. Dokładnie tak jak samo, jak Elisabeth Sparkle. W tym przypadku, bohaterki trochę się od siebie różnią, ale klimat już nie. Zresztą, nawet jeśli autorka zaczerpnęła pewne elementy z anime Satoshiego Kona, to nie zrobiła tego, jak reżyser Czarnego Łabędzia.

O muzyce nic nie napiszę, bo nie ma co komentować. [Dopisek: Chociaż nie, teraz zwróciłem uwagę na to, że soundtrack ma pewne elementy wspólne ze ścieżką dźwiękową do Quake 1. Podoba mi się to. W obu przypadkach, pasuje do tego co zobaczyliśmy na ekranie.] Nie jest źle, po prostu muzyka nie ma znaczenia dla tego filmu. Jest dobra, ale pełni jedynie rolę tła, które ma podkreślić wydźwięk scen, bez większego wpływu na treść dzieła. Autorka zajęła się czym innym, zbliżeniami mającymi skupić naszą uwagę na konkretnym detalu, pewnych uproszczeniach, baśniowej (w sensie, spłyconej) narracji w ostatniej 1/3 seansu, gdy protagonistka coraz bardziej odkleja się od rzeczywistości. Za to dostaliśmy trochę efektów specjalnych, może mechatronikę. Dla upewnienia zapytałem o to Google i pomyliłem się - to nie mechatronika, tylko praktyczne efekty specjalne, lalkarstwo, charakteryzacja i protetyka. Tak jak uproszczona narracja czasem mi przeszkadzała z uwagi na zbyt dużą trywializację (było tam naprawdę dużo przestrzeni, by jeszcze bardziej podkręcić autodestrukcję protagonistki), tak pomysł by tak przedstawić harmider, burdel, istny rozpierdol w głowie bohaterki, wyszedł obłędnie dobrze.

Asi nie podobała się ta scena, ja jednak odrazu zrozumiałem zamysł reżyserki. Ta scena była celowo podkręcona do granic komizmu, by skupić uwagę widzów na ostatecznie ostatecznym występie gwiazdy estrady. Nie w dobrym stylu, jak to zrobiła na początku filmu, tylko w totalnie złym. W czasie, gdy tylko Ego chce oglądać nie idealne ciało starej osoby. Kto z nas chce oglądać starych twórców, którzy stracili wszystkie swoje walory, zamiast młodych artystów? Starzy już swoje przeżyli i zarobili, teraz jedynie dopychają dolary do kieszeni lub karmią duszę złaknioną jeszcze jednego strzału dopaminy. W przypadku Elisabeth chodziło o atencję i wynikające z niej podniecenie. Reżyserka doskonale pokazała, jak wygląda psychika uszkodzonej kobiety, która domaga się tego rodzaju paliwa. Tak samo moment, w którym nie jest już w stanie zakryć swojej prawdziwej twarzy. Ostatnio tak miałem oglądając śmierć Envy'ego z FMA. Hiromu Arakawa, podobnie jak Coralie Fargeat, tak pokazała śmierć jednego z Homunculusów, że jednocześnie brzydziłem się go (bo jest złą osobą, która krzywdziła innych), jak i mu współczułem (bo miał cholernie smutne i bolesne życie). Kobiety o artystycznej duszy potrafią ująć mnóstwo niewidocznych niuansów takich wątków, prawda Vivienne Medrano?

Naprawdę chciałbym pochwalić ten film, ale niestety nie jestem w stanie. Mam dokładnie taki sam problem, jak z The Creator - pierwsza połowa rozwaliła mi głowę, potem przez kilka minut było jeszcze lepiej, a potem poziom zaczął drastycznie spadać. Tak jakby za drugą połowę odpowiadał amator, który nie zwraca uwagi na subtelne niuanse lub ma to w dupie. Nawet gdybym przymknął oko na pewne rzeczy z uwagi na celowe przerysowanie, co widać czasem w zbyt dosłownych scenach (karzącym się nam skupić na konkretnym detalu), czasem bajkową (w sensie - nadmiernie uproszczoną, pozbawioną zbyt złożonych niuansów, momentalnie przyspieszoną) narrację, czy ich symbolikę... Czasem chodzi o emocje, nadanie fizycznej formy uczuciom protagonistki... Nie wiem, jak to wyrazić - chodzi mi o scenę z Sylwestra, jak działa jej silne poczucie wyparcia, względem tego czym się stała, zachwytu motłochu i nadawanie dodatkowej wartości z uwagi na jej sławę, Wracając, nawet gdybym uznał część moich marudzeń za nie ważne z uwagi na celowo przejaskrawioną / symboliczną narrację, to nie zmienia to faktu, że Coralie Fargeat miała jedynie pomysł na 60% filmu. Ta większość była bardzo dobra, podobała się mi, mojej partnerce, wielu kolegom i ich kobietom, ale... No właśnie, każdy z nas stwierdził, że od pewnego momentu poziom opadł. Mniej lub bardziej, zależnie od oczekiwań, ale spadł. Moja ocena to 7/10. Asia ma podobne wrażenia. Flm niestety otarł się o świetność, jak The Creator, który zrecenzowałem w 2024.